Podagrycznik pospolity to bylina znana z zastosowania w ziołolecznictwie. Jak wskazuje sama nazwa, ziele jest stosowane w leczeniu podagry, czyli dny moczanowej. Co warto wiedzieć o tej roślinie i na jakie choroby warto ją stosować?
Podagrycznik pospolity (Aegopodium podagraria l) to gatunek rośliny należący do rodziny selerowatych. W języku polskim stosuje się zamiennie nazwy zwyczajowe takie jak barszlica, giersz, kozia/diabelska stopa i krzemionka. Rodzimym obszarem występowania rośliny jest Europa i Azja Zachodnia, obecnie jednak można ją znaleźć niemal we wszystkich obszarach świata. Ziele rozmnaża się wyjątkowo szybko i uznawane jest za uciążliwy chwast, a w Ameryce Północnej wręcz za roślinę inwazyjną. Przeczytaj i dowiedz się więcej.
Terapia podagry i właściwości lecznicze zioła podagrycznika
Podagrycznik pospolity najczęściej wykorzystywany jest w leczeniu dny moczanowej. Choroba jest rodzajem artretyzmu i cechuje się nawracającymi epizodami ostrego zapalenia stawów, najczęściej palców u stóp. Ziele wykorzystywane było w fitoterapii i medycynie naturalnej już w prehistorii, zachowane jest również wiele pism ze średniowiecza z instrukcjami przygotowania leku z tej rośliny. Podagrycznik pospolity w ziołolecznictwie spopularyzowany został na przełomie XIX i XX wieku dzięki zielarzowi Johannowi Kunzle.
Roślina wykorzystywana jest również przy wsparciu i terapii:
- chorób reumatycznych;
- rwy kulszowej;
- chorób układu pokarmowego, szczególnie zaburzeń pracy jelit;
- kamicy nerkowej i zapaleniu pęcherza;
- chorobach skóry, m.in. AZS i trądziku.
Aegopodium podagraria – przy jakich schorzeniach może być stosowany?
Napary z liści podagrycznika pospolitego są stosowane też przy detoksie, wzmacnianiu wątroby oraz uspokojeniu nerwów. Najnowsze badania wskazują na potencjał rośliny przy terapii nowotworowej. Ziele podagrycznika jest źródłem wielu cennych substancji odżywczych, takich jak witamina C, karoten, flawonoidy, żelazo, cynk czy magnez. Napary można więc stosować jako element zróżnicowanej diety. Ziele można również spożywać – w niektórych z krajów Europy Zachodniej wciąż jest stosowany jako przyprawa. Jego marchewkowy zapach i korzenny smak wykorzystywany jest m.in. do popularnej w Niemczech „zielonej zupy”.
Jak wygląda podagrycznik pospolity?
Roślinę wyróżniają nagie, puste łodygi o trójkątnym przekroju. Ich wysokość sięga średnio do 100 centymetrów. Do łodyg przylegają zebrane w trójliście listki, oraz drobne kwiaty tworzące charakterystyczne baldachy. W zależności od odmiany kwiatostan występuje w białej bądź jasnoróżowej barwie. Okres kwitnienia przypada na letnie miesiące (czerwiec i lipiec). Nasiona podagrycznika kiełkują dość słabo, roślina rozmnaża się więc wegetatywnie poprzez kłącza.
Chwast czy pożądana roślina w ogrodzie?
Podagrycznik pospolity może być uprawiany w ogrodzie, najczęściej jednak traktowany jest jako niepożądany chwast. Bylina szybko rozplenia się za pomocą szybko odrastających kłączy. Usuwanie jest wyjątkowo czasochłonne i wymaga dokładnego wybrania wszystkich fragmentów rośliny. Najpopularniejszą z ozdobnych odmian ogrodowych podagrycznika jest „Variegatum”. Choć łatwa w uprawie, wyjątkowo szybko się rozprzestrzenia, jej pielęgnacja wymaga więc wiele rozwagi. Koniecznie zadbaj o izolację byliny od pozostałych roślin w ogrodzie, szybko mnożące się kłącze z czasem zagłuszy resztę ogrodu.
Podagrycznik pospolity ma swój urok i może być uprawiany w ogrodzie jako roślina okrywowa bądź zarośle na rabatach. Roślinie do przetrwania wystarczy jedynie słońce i lekko wilgotne podłoże. W tym celu używa się głównie odmian ogrodowych, charakteryzujących się ozdobnymi plamami na liściach.
