Tabela – właściwości
| zagadnienie | opis |
| Jadalny czy nie? | Jadalny w młodości, po starzejący się miąższ staje się twardy i niezdatny do spożycia. |
| Sezon | Występuje przez cały rok, młode owocniki od marca do pierwszych przymrozków. |
| Występowanie | Pospolity na terenie całej Polski, poza wyższymi partiami gór. Rośnie w lasach, parkach i ogrodach na martwych pniach drzew liściastych. |
| Wygląd | Duże owocniki osiągające do 40 cm średnicy. Kapelusz brązowo-łuskowaty, rurki białawe. |
| Rozmiar | Kapelusz do 40 cm średnicy. |
| Właściwości | Soczysto-mięsisty za młodu, z wiekiem korkowacieje i twardnieje. |
| Zastosowanie w kuchni | Młode owocniki nadają się do spożycia po obgotowaniu, z wywaru można sporządzić zupę. |
Budowa owocnika żagwiaka łuskowatego
Żagiew łuskowata tworzy duże owocniki osiągające nawet 40 cm średnicy. Młody kapelusz jest niemal płaski, starsze egzemplarze mają kapelusz lejkowaty. Pokryty jest ciemnobrązowymi, koncentrycznymi łuskami. Trzon jest zazwyczaj boczny, krótki i krępy. Rurki mają barwę białą lub kremową, są nieregularne i kanciaste. Miąższ młodych owocników jest soczysty i mięsisty, zaś starsze okazy mają miąższ suchy, korkowaty i kruchy.
Występowanie i znaczenie żagwiaka łuskowatego
Żagiew łuskowata występuje pospolicie w całej Polsce z wyjątkiem wyższych partii górskich. Rośnie w lasach, parkach, ogrodach i przydrożnych zaroślach, na martwych pniach drzew liściastych. Pojawia się na bukach, klonach, jesionach i wielu innych gatunkach drzew. Jest grzybem pasożytniczym. Młode okazy są jadalne po obgotowaniu, jednak o niewielkich walorach smakowych. Dawniej w głodowych okresach historycznych wykorzystywano również starsze, twarde owocniki.
Ciekawostki
- Dawniej nazywany był hubą łuskowatą lub horoszem szupinowatym.
- Posiada ponad 60 synonimów naukowych.
- Z miąższu starszych okazów sporządzano zupę w głodowych okresach historii.
Podsumowanie
Żagiew łuskowata to pospolity w Polsce gatunek grzyba o charakterystycznych dużych owocnikach z łuskowatym kapeluszem. Rośnie głównie na martwych pniach drzew liściastych. Młode okazy są jadalne, choć o skromnych walorach smakowych. Dawniej wykorzystywano go w razie głodu.
Foto główne: George Chernilevsky via Wikimedia Commons
