Limba to drzewo, które spotkać można przede wszystkim na obszarach górskich, np. w Alpach czy Karpatach, również w polskich Tatrach. To rośliny długowieczne, które odznaczają się bardzo ciekawym wyglądem. Jest to gatunek trwały i bardzo elastyczny, jeśli chodzi o warunki do rozwoju.
W warunkach naturalnych sosna limba rośnie tam, gdzie inny typ roślinności może mieć problem z utrzymaniem się, a więc na wysokości powyżej 1400 m n.p.m. Limba jest gatunkiem, który dobrze odnajdzie się nawet w niekorzystnych warunkach do rozwoju. Jest także wysoko odporna na silne wiatry i szkodniki. Choć jej wzrost jest stosunkowo powolny, może dożyć nawet wieku kilkuset lat. Dowiedz się, czym dokładnie charakteryzuje się popularna w górach kosodrzewina i czego potrzebuje, by dobrze prezentować się jako drzewo ozdobne.
Sosna limba – pochodzenie i występowanie
Limba jest drzewem z gatunku sosnowatych. Najczęściej spotkać ją można na obszarach górzystych w centralnej części Europy. Największe skupiska porastają Tatry, a także Karpaty Wschodnie i Południowe. Limba najlepiej czuje się na wysokości między 1400 a 2500 m n.p.m. Gatunek ten raczej rzadko jest uprawiany poza zasięgiem naturalnym, ponieważ dość trudno jest pozyskać limbowe nasiona.
Cykl wzrostu i wygląd limby
Sosna limba odznacza się bardzo powolnym wzrostem, a maksymalnie osiąga wysokość 20 metrów. Zazwyczaj rośliny te dożywają kilkuset lat, choć zdarzają się okazy nawet tysiącletnie. Korona limby może być jajowata lub podłużna i często rozłożyście sięga aż do podłoża. Taka forma drzewa i pokrój sprawiają, że jest ono odporne nawet na silne wiatry. Kora młodszych okazów ma barwę jasnoszarą lub brązowoszarą, a z biegiem lat ciemnieje.
Limba posiada długie, ostre igły o długości około 9 centymetrów. Zwykle rosną zebrane w pęczki po pięć sztuk. Na powierzchni igieł dostrzec można cienką warstwę wosku, która skutecznie chroni roślinę przed promieniami UV. Igły limby są jednocześnie sprężyste i miękkie w dotyku.
Limba to gatunek jednopienny ale rozdzielnopłciowy. To znaczy, że na jednym drzewie rosną zarówno kwiaty męskie, jak i żeńskie. Te ostatnie można zobaczyć na pędach już w maju. Odznaczają się jasną barwą i przyjemnym zapachem. Z kolei kwiaty męskie są ciemniejsze, czerwone lub brązowe i w przeciwieństwie do żeńskich znajdują się u spodu korony.
Owoce limby
Pierwsze owocowanie limby zachodzi dopiero po ok. 80 latach życia drzewa. Szyszki osiągają ok. 8 cm długości, a och łuski są dość grube, kształtem przypominające romby. Młode owoce mają barwę zieloną, natomiast już dojrzałe szyszki są ciemnobrązowe.
Sosna limba – najlepsze warunki do wzrostu
Najlepszym położeniem dla limby będzie stanowisko dość chłodne i kontynentalne. Drzewo to dobrze znosi, a wręcz lubi suche powietrze. Nie jest jej straszny mróz, podczas którego rozpoczyna swoją fotosyntezę. Limba lubi miejsca nasłonecznione, w których osiąga najbardziej efektowny wzrost. Cień jest dla niej korzystny jedynie w młodym wieku.
Naturalnie limba rośnie w ziemi gliniastej, kamienistej, z częściowo surową próchnicą, a więc nie jest to gatunek bardzo wymagający względem podłoża. Jeśli natomiast chcesz zasadzić roślinę w swoim ogrodzie, zapewnij jej glebę kwaśną albo zasadową. Bardzo ważna będzie w tym wypadku dobra przepuszczalność.
Kiedy najlepiej sadzić limbę i jak o nią dbać?
Sadzonki limby najlepiej umieścić w podłożu w okresie bez mrozów, między październikiem a kwietniem. Otwór należy przygotować dwa razy większy niż korzeniowa bryła rośliny. Jeśli chodzi o konieczny drenaż, najlepiej w tym wypadku sprawdzi się piasek. Podlewanie sosny limy w ogrodzie należy przeprowadzać jedynie do momentu, w którym się ukorzeni. Później można go zaprzestać.
Nie ma również konieczności, by specjalne przycinać gałęzie limby. Jeżeli zachodzi jednak taka konieczność, cięcie najlepiej przeprowadzić tuż przy samym pniu. Należy pamiętać, że limba to drzewo iglaste, a więc po wycięciu konkretnej gałęzi w jej miejscu nie pojawi się nowa, pozostawiając lukę w pniu.
Limba to efektowne drzewo, które naturalnie możemy spotkać m.in. na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego. Doskonale czuje się w górskich warunkach i nie ma zbyt wygórowanych wymagań, jeśli chciałbyś uprawiać ją we własnym ogrodzie.
