Wiąz syberyjski jest powszechnie uprawiany w całej Azji, Ameryce Północnej, Południowej, Europie, a także Stanach Zjednoczonych, gdzie stał się rośliną naturalną. W naszym kraju jest znany jako ogrodnicza roślina ozdobna – niezwykle często stosuje się żywopłot z wiązu. Wskazówki dotyczące uprawy rośliny, pielęgnacji, a także podstawowe wiadomości na jej temat znajdziesz u nas!
Wymagania rośliny – w jakich warunkach rozwija się najlepiej?
Wiąz syberyjski kwitnie od wczesnej do późnej wiosny. Roślina wytrzyma nawet największe mrozy od USDA 5 do 8 bez granicy strefy ciepła AHS. Dlatego jest uważana za niezwykle odporną. Dobrze się rozwija nawet przy pełnym słońcu na glebie o pH od 5,5 do 7,5. Mogą to być zarówno piaszczyste iły, jak i gliniaste podłoże. Ponadto zarówno dorosła rośłina, jak i sadzonka cechuje się wysokim poziomem tolerancji na ciepło, suszę, wilgotność i zanieczyszczenia. To wszystko sprawia, że można z niej wykonać naprawdę porządny żywopłot i nie martwić się zbytnio jego pielęgnację.
Jak powinna być nawożona roślina?
Sadząc młode okazy, trzeba się upewnić, że mają dostęp do nieco większej ilości fosforu – wpłynie to na lepszy rozwój korzeni. Nawóz z większą dawką pierwiastka powinien być stosowany w glebie w momencie sadzenia lub przynajmniej podczas pierwszego sezonu wegetacyjnego. Nie należy przy tym stosować większej dawki nawozu niż ta zalecana na opakowaniu przez producenta.
Przycinanie drzewa
Jest kilka opcji odnośnie do przycinania rośliny. Przy wyborze każdej z nich, należy pamiętać o usuwaniu gałęzi zarówno z wnętrza okazu, jak i z zewnętrznej strony. Z kolei w przypadku odmładzania roślin z pędami, na przykład nandiny, trzeba je przycinać na różnych wysokościach tak, aby korona prezentowała się bardziej naturalnie i atrakcyjnie, to szczególnie ważne w przypadku roślin na żywopłot.
Przycinanie
Pierwsza z nich to standardowe przycinanie. Polega na usuwaniu końcówek pędów młodych roślin po to, żeby pobudzić ich do rozgałęziania, przyrostu. Dzięki temu nie trzeba później intensywniej obcinać odrostów.
Przerzedzanie
Druga opcja cięcia, to przerzedzanie. Polega na usuwaniu całych gałęzi aż do pnia. Tę czynność wykonuje się najczęściej w celu otwarcia wnętrza rośliny po to, żeby wpuścić do niej więcej światła i polepszyć cyrkulację powietrza.
Tym sposobem zmniejsza się również prawdopodobieństwo wystąpienia pewnych przypadłości rośliny, na przykład holenderskiej choroby wiązów. Przerzedzenia zaczyna się zazwyczaj od usunięcia martwego lub chorego drewna.
Ścinanie
Ścinanie polega na wyrównywaniu powierzchni krzewu za pomocą nożyc ręcznych lub elektrycznych. Wykonuje się je po to, żeby utrzymać pożądany kształt żywopłotu lub topiary – w zależności od zastosowania drzewka.
Odmładzanie
Odmładzanie polega na usuwaniu starych gałęzi lub ogólnym zmniejszaniu rozmiaru krzewu w celu przywrócenia mu pierwotnej formy i wielkości. Zaleca się, aby nie usuwać jednorazowo więcej niż jedną trzecią rośliny.
Wilgotność gleby, na której jest uprawiana roślina
Najlepszą glebą pod uprawę, jest wilgotne, mokre podłoże. Roślina lubi przyjmować około 2,5 cm wody na tydzień, dlatego nie wymaga częstego podlewania. Co więcej, gleba może być wzbogacona kompostem, który sprawi, że będzie żyzna i polepszy zdolność do zatrzymywania lub odprowadzania wody. Dobrym sposobem na utrzymanie wilgotności podłoża, będzie nałożenie ok. 8 centymetrów ściółki. Zauważa się, że roślina z taką otoczką rozwija się szybciej niż drzewko bez specjalnego otoczenia.
Podlewanie wiązu turkiestanu nie sprawia problemu
Drzewko powinno być podlewane głęboko i rzadko. Należy dostarczać mu tyle wody, aby dokładnie nasycić bryłę korzeniową. Jeżeli chodzi o rośliny gruntowe, to gleba powinna być namoczona do tego stopnia, kiedy woda wniknie na głębokość od ok. 15 do 18 centymetrów. W przypadku hodowli w pojemniku trzeba podlewać w takiej ilości, żeby płyn przemieścił się przez otwory drenażowe.
Trzeba też pamiętać o tym, aby rośliny były podlewane na początku dnia lub późnym popołudniem. Tym samym woda będzie miałą wyschnąć z liści przed zapadnięciem zmroku, co znacząco zredukuje prawdopodobieństwo wystąpienia problemów związanych z grzybami.
Jak zasadzić Ulmus Pumila?
Żeby zasadzić Ulmus Pumila, należy najpierw wykopać miejsce pod drzewo – powinno mieć średnicę od 3 do 4 razy większą niż wymiary pojemnika. Rosnące w nim drzewko należy położyć na boku i dopiero później wyjąć. Następnie trzeba rozluźnić korzenie wokół krawędzi – nie naruszając przy tym bryły korzeniowej i ustawić roślinę na środku dołka. Ostatni etap to wypełnienie go ziemią i zasłonienie gołego korzenia.
Podstawowe informacje na temat Ulmus Pumila
Jest to małe lub średniej wielkości, krzaczaste drzewko liściaste. Zazwyczaj dorasta do 20-25 metrów wysokości, a średnica w pierśnicy równa się 1 metr. Roślina ma ciemnoszarą, nieregularną i podłużnie spękaną korę. Jej gałązki są żółtawo-szare i błyszczące. Mogą nie mieć lub być pokryte włoskami i nie mieć warstwy korkowej z rozproszonymi przetchlinkami.
Pąki zimowe mają barwę od ciemnobrązowej do czerwonobrązowej i mają kształt od kulistego po jajowaty. Ogonek liściowy ma od 4 do 10 milimetrów, a blaszka liściowa ma eliptyczny-owaty lub eliptyczny – lancetowaty kształt i ma wymiary od 2 i 8 na od 1,2 do 3,5 centymetrów. Jej kolor może się zmieniać z ciemnozielonego na żółty w trakcie jesieni.
Kwiaty, które pojawiają się na początku lutego lub wczesną wiosną, są niestety dość często uszkadzanie przez mróz. Każdy z nich ma około 3 mm średnicy i zielony kielich z 4 lub 5 płatkami. Kwiat ma od 4 do 8 pręcików z brązowo-czerwonymi pylnikami, a także zielony słupek z dwuklapkowym znamieniem. Mocno rozgałęzioną roślinę wyróżnia sposób rozmnażania – ma zdolność do skutecznego samozapylania.
