Tabela – właściwości
| zagadnienie | opis |
| Jadalny czy nie? | Grzyb jadalny niskiej wartości. Jadalne są tylko młode owocniki. |
| Sezon | Od lipca do listopada. |
| Występowanie | Występuje w Ameryce Północnej, Europie, Azji, Afryce Północnej i na Nowej Zelandii. W Polsce notowany w licznych stanowiskach. |
| Wygląd | Duże owocniki, osiągające średnicę 30-80 cm, z wachlarzowatymi, półkolistymi kapeluszami. Kapelusze początkowo żółtobrązowe, później brązowawe, kasztanowate. |
| Rozmiar | Jeden z największych grzybów nadrzewnych. Rozety o wadze do kilkunastu kg. |
| Właściwości | Miąższ biały, włóknisty, na przekroju czerniejący. Zapach silnie grzybowy. |
| Zastosowanie w kuchni | Nadaje się do spożycia po obróbce termicznej, ale ma niską wartość smakową. |
Występowanie i ekologia
Wachlarzowiec olbrzymi występuje przy podstawie różnych gatunków drzew liściastych, rzadziej iglastych. Rośnie zwykle przy martwych pniach, rzadziej jako pasożyt żywych drzew. Chętnie pojawia się na siedliskach antropogenicznych takich jak parki czy przydrożne aleje. W naturalnych kompleksach leśnych spotykany jest wyjątkowo rzadko.
Cechy morfologiczne
Wachlarzowiec olbrzymi tworzy duże, jednoroczne owocniki. Mają średnicę od 30 do 80 cm i składają się z wielu dachówkowato ułożonych, wachlarzowatych lub półkolistych kapeluszy. Kapelusze są początkowo żółtobrązowe, później ich kolor ciemnieje do brązowego i kasztanowego. Rurki są białawe, po uszkodzeniu brązowieją. Miąższ biały, włóknisty, na przekroju szybko czernieje.
Ciekawostki
- Ze względu na występowanie w parkach nazywany jest „grzybem parkowym”.
- Do października 2014 roku wachlarzowiec olbrzymi znajdował się na liście grzybów chronionych w Polsce.
- Rekordowa waga pojedynczej rozety wachlarzowca olbrzymiego wynosiła 45 kg.
Podsumowanie
Wachlarzowiec olbrzymi to jeden z największych grzybów występujących w Polsce. Jego charakterystyczną cechą są duże, sięgające nawet 80 cm średnicy, rozety złożone z wachlarzowatych kapeluszy. Pomimo imponujących rozmiarów ma niewielkie znaczenie kulinarne. Ze względu na występowanie głównie w parkach i przydrożnych alejach nazywany jest potocznie „grzybem parkowym”.
