Świerk kaukaski to roślina, która doskonale sprawdza się ogrodach. Wbrew swojej nazwie, w Polsce pojawia się dość często. Jak uprawiać tę roślinę? Jak kierować uprawą, aby wyglądała najlepiej? Poznaj jej wymagania!
Świerk kaukaski (Picea orientalis), wschodni lub orientalny – to wszystko nazwy tej samej rośliny. Jest to drzewo iglaste należące do rodziny sosnowatych (Pinaceae). Jego środowiskiem naturalnym są tereny Azji. W Polsce uznaje się, że to roślina zadomowiona, często widywana w przydomowych ogrodach. Jak uprawiać to drzewo?
Świerk kaukaski – występowanie i odmiany
Świerk kaukaski (Picea orientalis) pochodzi z Kaukazu i Azji Mniejszej. Do Europy sprowadzono go w 1837 r. Zazwyczaj rośnie na wysokości 1350–2100 m n.p.m., ale można go też spotkać w innych partiach. Do najpopularniejszych odmian świerku kaukaskiego, które często można spotkać na terenie Polski, należą:
- „Aurea” zwana również „Aureospicata” – ma młode przyrosty koloru żółtego;
- „Nutans” – wyróżniają ją przewisające pędy;
- „Gracilis” i „Barnes” – odmiany karłowate;
- „Golden Star” – ma gęstą koronę, zwarty pokrój i dorodne zaokrąglone igły;
- „Early Gold” – ma żółte igły i wąskostożkowy pokrój;
- „Golden Start” – wiosenne przyrosty rzucają się w oczy z powodu jaskrawozielonego ubarwienia.
Charakterystyka świerku
Drzewo z rośliny sosnowatych, potocznie nazywane świerkiem wschodnim, które w naturalnym środowisku dorasta nawet do 50 m wysokości, w Polsce ma trudniejsze warunki. Wyrasta zaledwie połowę tego, bo do około 28 m. Świerk kaukaski ma ciemnozielone, bardzo gęsto ułożone, błyszczące i bardzo krótkie igły o długości maksymalnie do 1 cm, które rosnąc, kierują się ku górze. W przeciwieństwie do innych świerków wytworzone igły nie kłują, są miękkie, zaokrąglone na końcach i jakby mięsiste. Drzewo rodzi szyszki o wydłużonym kształcie, w jasnobrązowym kolorze, które osiągają około 6–9 cm długości. Zanim dojrzeją, szyszki mają charakterystyczny fioletowy kolor.
Świerk kaukaski – uprawa i wymagania
Spośród wszystkich świerków wyróżnia go najmniejsza wrażliwość na niedostatek światła. Dlatego z sukcesami można go uprawiać nie tylko na stanowisku dobrze nasłonecznionym, ale również w zacienionych zakamarkach osłoniętymi wysokimi budynkami. Ważne jest to, żeby roślina była osłonięta od wiatru, bo jest dosyć wrażliwa na targanie przez silny wiatr i bardzo niskie temperatury. Gleba, w której rośnie, powinna być przepuszczalna i stale wilgotna. Najlepiej o lekko kwaśnym lub kwaśnym odczynie.
Choroby i pasożyty
Świerk kaukaski jest podatny na kilka chorób i szkodników, między innymi na:
- opieńkę miodową;
- przędziorki;
- zgniliznę pędów i korzeni.
Ich atak może wywołać duże szkody, znacznie osłabić roślinę, a nawet doprowadzić do jej obumarcia. Dlatego trzeba pamiętać o regularnym doglądaniu i profilaktycznemu sprawdzaniu, czy w ogrodzie nie czai się jakiś szkodnik lub nie zaczyna rozwijać się niebezpieczna choroba. Nie dotyczy to wyłącznie świerków, ale również innych roślin w pobliżu. Zarówno niektóre szkodniki, jak i choroby mogą przenosić się i zarażać coraz większy obszar.
Przycinanie
Świerk kaukaski nie wymaga regularnego przycinania, jest ono nawet niewskazane, ponieważ powoduje deformację pokroju drzewa. Należy obcinać wyłącznie uschnięte, schorowane, zniszczone i zbędne gałązki. Zaleca się odłożyć ten zabieg na zimową porę, bo wtedy świerk nie wypuszcza żywicy i nie ma zagrożenia, że roślina osłabnie.
Zastosowanie
Ze względu na niewymagającą uprawę te świerki są chętnie wykorzystywane przez architektów krajobrazu. W Polsce najczęściej można je spotkać w parkach, przydomowych ogrodach i jako element zieleni miejskiej. Rosną pojedynczo lub w większych grupach. Karłowate odmiany idealnie nadają się do skalniaków i ogrodów wrzosowych, gdzie sprawdzają się jako oryginalny element dekoracyjny.
Kiedy i jak sadzić świerk kaukaski?
Młodsze okazy najlepiej sadzić jesienią lub wiosną. Nie jest to skomplikowany proces. W tym celu należy znaleźć stanowisko odpowiadające wymaganiom rośliny i wykopać niewielki dołek. Najlepiej, żeby jego średnica była o 50 cm większa niż średnica bryły korzeniowej. Aby ułatwić roślinie zakorzenienie, dobrze jest spulchnić glebę w dołku, a dno dodatkowo obłożyć żyznym podłożem, np. wymieszanym z kompostem.
Przed wsadzeniem bryły do ziemi mocz ją przez 15–30 min w letniej wodzie. Taką sadzonkę umieść we wcześniej przygotowanym dołku, ostrożnie zasyp i przyklep ziemię, tak aby była stabilnie osadzona. Na koniec należy świerk kaukaski obficie podlać i powtarzać regularnie podlewanie aż do pojawienia się pierwszych nocnych mrozów. Jak większość drzew iglastych świerk rośnie wolno, więc należy uzbroić się w cierpliwość.
Świerk kaukaski (Picea orientalis) to okazałe drzewo iglaste o dużych walorach estetycznych, a stosunkowo niewielkich wymaganiach. To sprawia, że jest tak chętnie wybieranym drzewkiem do ogrodów, parków i miejskich szpalerów. Bez wątpienia też dużym atutem jest zachowanie zieleni przez cały rok, co też ma wpływ na dekoracyjny charakter.
